Είχα μέρες να τον δω. Ομόρφυνε κι άλλο. Τώρα παρατηρεί τα πάντα σαν επαγγελματίας κατάσκοπος -διάβαζα κάπου τις προάλλες πως η ευφυία των νηπίων είναι διακριτή απο το μέγεθος και την ένταση της παρατηρητικότητας τους -.
Με εκπλήσσει και με συγκινεί απίστευτα αυτό το πλάσμα που ακόμα δεν είναι 2,5. Ενθουσιάζεται και περιμένει ανυπόμονα την εκπλήρωση κάθε υπόσχεσης για βόλτα, δώρο, παιχνίδι, παραμύθι. Κι εγώ... Την Κυριακή θα πάμε στο φανταστικό ταξίδι της Disney (μα δεν είναι εντυπωσιακό που ξέρει πότε είναι Κυριακή; "Όλοι νάνι και μετά βγαίνει ήλιος και πάλι όλοι νάνι και βγαίνει ήλιος"!!! 'Αφωνη!). Επίσης, για τα Χριστούγεννα, αποφάσισε τελικά ότι για δώρο δεν θέλει μπουμπούτερ (μετάφραση: computer), αλλά ένα βάνι τουτού (μτφ: κρεβάτι αυτοκίνητο). Το λαμβάνω υπόψη μου, αν και, η αλήθεια είναι ότι τόσο εγώ όσο και ο Δ. περιμέναμε τη φάση που θα του παίρναμε μπουμπούτερ. Ε, στις μέρες μας καλό είναι να έχεις ένα δικό σου άνθρωπο ειδήμονα στους υπολογιστές.
Κάποιος απο τους μεγάλους πάλευε να προλάβει τα απανωτά, αλλόκοτα "ατί" (μτφ: γιατί) του λιλιπούτειου ανακριτή. Μια στιγμή σιωπής ήταν αρκετή για μια θλιβερή αναλαμπή στο μυαλό μου. Μια φευγαλέα σκέψη, ούτε που την θυμάμαι τώρα, αδιόρατη και στο πιο έμπειρο μάτι. Το πλασματάκι γύρισε, με κοίταξε και χρειάστηκε μόλις ένα νανοδευτερόλεπτο για να γείρει το κεφαλάκι του και να ρωτήσει: "Ατί κλαίς ;"
