Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Ακόμα...

"...Βαρύ φορτίο, χωρίς αισιόδοξα προγνωστικά..." είπε ο γιατρός για την αρρώστια της μητέρας. Εκείνη όμως δεν διαμαρτύρεται. Χαμογελά μόνο και υπομένει τόσο καρτερικά που... ντρέπεσαι γι΄αυτή την αρετή που υπάρχει και δεν έχεις...

Αναλογίζομαι πόσες σπάνιες αρετές έχει...  Και σκέφτομαι ότι άργησα να τις αναγνωρίσω... Πολλές φορές μάλιστα της θύμωνα που δεν ήταν σαν τις άλλες μανάδες. Κυρίως, δεν ήταν σαν εκείνες τις καπάτσες μανάδες κάποιων φιλενάδων μου. Αυτές που τα΄φερναν όλα βόλτα με τον "τρόπο" τους. Όλα! Και τις θυμάμαι, άλλοτε να σηκώνουν ανάστημα απο καμάρι,  κι άλλοτε να γίνονται κακόσχημοι νάνοι απο ντροπή. Παγώνια κι ερπετά.  Για τις μικρές τους πριγκίπισσες. Εμένα η μαμά μου ποτέ δεν με είπε πριγκίπισσα. Ούτε ποτέ  καταδέχτηκε να με προτρέψει σε γυναικεία κόλπα για να κερδίσω ο,τιδήποτε. Και για να την προσέχουν, δεν είχε εύκαιρους  υστερισμούς, μεγαλοστομίες ή  εκβιαστικές κλάψες.
Ο μοναδικός τρόπος που ξέρει -ναι, είναι ακόμα εδώ- η δική μου μαμά, είναι η αξιοπρέπεια. Αυτό είναι το δικό της παράδειγμα. Και το πήρα πολύ στα σοβαρά.
Σταματάω.
Τώρα φοβάμαι! Δεν θέλω να γίνομαι εγωίστρια αναλογιζόμενη το μετά μου χωρίς αυτήν. Αλλά αυτό μου συμβαίνει συνέχεια το τελευταίο διάστημα. Παγώνω και μόνο στη σκέψη ότι δεν θα υπάρχει. Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό είναι εγωϊσμός, δε με πολυνοιάζει κιόλας. Φοβάμαι. Κι ο φόβος δεν έχει λογική. Δεν είμαι έτοιμη που να πάρει. Καθόλου έτοιμη γι΄αυτό τον αποχωρισμό. Ναι, ναι, εντάξει! Ξέρω! Κανείς δεν είναι ποτέ έτοιμος για τέτοιου είδους αποχωρισμούς.
Θα δούμε...