Γεμάτη απώλειες η ζωή μας. Πονετικές, εξοντωτικές, αιμοβόρες, ύπουλες, τραγικές, απρόσμενες ή αναμενόμενες, μεγάλες ή μικρές. ΑΠΩΛΕΙΕΣ. Και ποτέ μα ποτέ δεν είσαι έτοιμος για δαύτες. Ούτε και μπορείς να εκπαιδευτείς. Άμαχος πληθυσμός σε φοβερό πόλεμο. Ανήμπορος και ευάλωτος σαν εγκατειλημμένο μωρό.
Γεμάτη απώλειες είναι η μοίρα μας. Απώλειες που περνάνε ξένοιαστες και σ' αφήνουν πίσω τελειωμένο. Να νιώθεις τόσο ασήμαντος. Ναι, αυτή είναι η πιο θλιβερή, η πιο σκληρή αλήθεια της απώλειας: ΑΣΗΜΑΝΤΟΣ ΕΙΣΑΙ! Ασήμαντος ήσουν πάντα καημένε άνθρωπε, μόνο που δεν το είχες καταλάβει. Τόσες αποφάσεις ερήμην σου... τόσες τελεσίδικες καταδικαστικές ετυμηγορίες...και συ, απλώς να κοιτάς αθώα και σαστισμένα.
Αυτός ο πόλεμος είναι άνισος.
Σηκώνω λευκή σημαία. Παραδίνομαι.
Αυτός ο πόλεμος είναι άνισος.
Σηκώνω λευκή σημαία. Παραδίνομαι.
«Στ’ αλήθεια, κάθε άνθρωπος, παρόλο που είναι στερεός, είναι πέρα για πέρα ματαιότητα» (Δαβίδ, Ψαλμός 39:5).
Στ' αλήθεια, πείτε μου: πως είναι δυνατόν να συνεχίσει κανείς πιο σοφός ή πιο δυνατός -όπως φημολογείται- μετά απο μια τόσο ισοπεδωτική διαπίστωση; Ή μήπως, αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση της ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑΣ μας είναι τελικά η μόνη μας ελπίδα να βιώσουμε...μια κάποια ευτυχία; Μακράν της ψευδαισθητικής, παραισθησιογόνου ευτυχίας του έρωτα, μήπως υπάρχει κάποια δυνατότητα ευτυχίας στην αποδοχή της... ασημαντότητας του είναι;
