Νοσταλγώ ένα γελαστό απόγευμα...
Σαν Εκείνο που είμαστε μαζί. Τότε που πίστευα, και προσδοκούσα, κι αδημονούσα για τη συνέχεια...
Σίγουρη πως υπάρχει κάτι καλύτερο, εκεί στο παρακάτω.
Βέβαιη πως η ευτυχία παραφυλάει στις γωνιές του μέλλοντός μου. Αισιόδοξη ότι όχι μόνο θα την πετύχω, αλλά και θα την αγκαζάρω για πάντα.
Κι έτσι περίμενα... Κι ήλπιζα... Πολλά. Απο σένα, απο τη ζωή , απο το μέλλον. Ανείπωτα πολλά...
Μα ποτέ τίποτα απο μένα δεν περίμενα. Θεατής της ίδιας μου της ζωής!
Πόσα γελαστά απογεύματα χάθηκαν στη σκόνη των ευχών;
