Χάρηκε όταν έμαθε ότι Τετάρτη και Παρασκευή τηρούμε νηστεία στο σπίτι μας. Δεν φανταστήκαμε όμως πόσο θα στράβωνε όταν μια Τετάρτη είδε να βγαίνει τυρί (!) πάνω στο τραπέζι. Ομολογώ ότι στο σφάλμα αυτό πέφτω μόνον εγώ, της δίνω δε τη χαριστική βολή όταν τη ρωτάω αφηρημένα μήπως θέλει κι εκείνη λίγο τυράκι. Αν δεν ήμουν η εργοδοσία, νομίζω ότι θα μ' είχε προσβάλλει άσχημα...Απ΄όταν άρχισε να νοιώθει εμπιστοσύνη κοντά μας, θέλει να εκφράζει την άποψή της επί παντός επιστητού, κυρίως όμως για γάμους, θρησκεία κι αυτοκίνητα (;).
Για το γάμο, λίγο πολύ έχουμε καταλάβει. Το πασίγνωστο στερεότυπο: ο απώτατος σκοπός της ζωής κι οι επιταγές γονιών και παράδοσης, είναι ο γάμος κι η δημιουργία οικογένειας. Δεν μπορώ να μην σχολιάσω ότι το θέμα με τα στερεότυπα είναι πως όσο μονολιθικά και ρηχά κι αν φαίνονται, κρύβουν μέσα τους κάποια αλήθεια...
Η θρησκεία είναι το άλλο αγαπημένο θέμα με το οποίο καταπιάνεται η Ταμάρα, είτε αναπτύσσοντας κάτι παιδαριώδη επιχειρήματα που έχει ακούσει εδώ κι εκεί, ή αναπαράγοντας παρερμηνευμένα εδάφια απο τις Γραφές, είτε υπερασπιζόμενη κάτι υπεραιωνόβιες θρησκευτικές δοξασίες. Κι όλα αυτά ποτισμένα μ' έναν άκρατο φανατισμό στο λόγο και στο ύφος. Είναι χριστιανή. Ορθόδοξη, όπως κι εμείς. Έχουν περάσει εκατοντάδες χρόνια απο την Τουρκοκρατία, όμως προσπαθώ να βρω συσχετισμούς ανάμεσα σ' αυτά που ακούω απο τη Ταμάρα και στο θρησκευτικό συναίσθημα των προγόνων μας εκείνης της μακρινής περιόδου. Και πάλι, λιγότερο φανατισμένοι μου φαίνονται οι δικοί μας. Ίσως βρω κάτι παρόμοιο αν ανατρέξω στο Μεσαίωνα. Θα δω...
Πριν λίγες μέρες, εκεί που ρεμβάζαμε οι τρείς μας στο μπαλκόνι, ξαφνικά, η Ταμάρα σηκώνεται όρθια, μας γυρνάει την πλάτη, βαράει μια προσοχή κι αρχίζει να κάνει μεγαλόπρεπα το σταυρό της. Την κοιτούσαμε σαστισμένες και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι της συνέβη. Εκείνη πάντως, δεν ήταν σε θέση να μας απαντήσει. Σταυροκοπιόταν με έντονες κινήσεις και μας έγνεφε ευγενικά να μην την ενοχλούμε. Άλλο και τούτο...Το μόνο που έπιαναν οι τεντωμένες αισθήσεις μου εκείνη την ήσυχη ώρα, ήταν το ρολόι της κοντινής εκκλησίας που χτυπούσε την εντεκάτη βραδινή… Ξέρετε, σε μερικές εκκλησίες στο ακριβώς κάθε ώρας χτυπάει μια μικρή καμπάνα τις αντίστοιχες φορές. Αυτό είχε ακούσει κι η Ταμάρα κι έσπευσε ως πιστή Χριστιανή ν’ ανταποκριθεί, πιστεύοντας ότι πρόκειται για κάποιο θείο κάλεσμα. Τρομάξαμε να της εξηγήσουμε ότι η καμπάνα που σημαίνει την ώρα δεν έχει καμία σχέση με την λειτουργία ή με οποιοδήποτε θρησκευτικό κάλεσμα, ειδικά στις έντεκα η ώρα το βράδυ μιας συνηθισμένης Τρίτης.
Ένα βράδυ πάλι μας έλεγε τσαμπουκαλεμένη ότι θεωρεί απαράδεκτο που εδώ στην Ελλάδα, στο εκλέζια (στην εκκλησία δηλαδή, χρησιμοποιεί πολύ συχνά αυτή τη λέξη γι' αυτό είμαι σίγουρη για το νόημά της), οι γυναίκες δεν φοράνε μαντήλι στο κεφάλι και δεν κάνουν πολλές μετάνοιες μπροστά στις εικόνες. Μιά το τυρί στο τραπέζι τις Τετάρτες, μια το ξέσκεπο κεφάλι μου, μια η αποχή μου απο τις μετάνοιες, δεν θέλει και πολύ για να καταταγώ στους κόλπους των "…όχι και τόσο ευλαβών" της συνείδησής της.
Για την ιστορία ν' αναφέρω ότι το επιχείρημά της για την αναγκαιότητα του κεφαλομάντηλου είναι το εξής πανίσχυρο: "Γιάτι; Η Παναγίτσα, η Αγία Παράσκευη, η Αγία Μαρίνα, όλα φοράνε μαντήλι. Έτσι πρέπει κι εμείς, ΟΛΑ!". Για τις μετάνοιες δεν έχω καταλάβει ακριβώς, αλλά νομίζω ότι λέει κάτι για χρωστούμενες αμαρτίες... Μη λέω κι ανακρίβειες, δεν ξέρω! Στην πατρίδα της, κοινωνάει τα τελευταία τέσσερα χρόνια -απ΄όταν βαφτίστηκε δηλαδή- τρείς με τέσσερις φορές το μήνα. Εννοείται ότι πριν, επισκέπτεται τον παπά για εξομολόγηση. Εδώ στην Ελλάδα, αντιμετωπίζει κάποιες δυσκολίες με το ζήτημα. Τις προάλλες, για παράδειγμα, είχε αποφασίσει να κοινωνήσει αλλά δεν κατάφερε να εξομολογηθεί τηλεφωνικώς στον παπά της αφού, μες στο κατακαλόκαιρο, ακόμα κι εκείνος είχε πάει για τα μπάνια του. Οπότε, η δική της κοινωνία ματαιώθηκε. Ευτυχώς, κατάφερε να κοινωνήσει η μαμά. Ήταν πραγματικός άθλος αλλά το ήθελε απο καιρό. Όταν γυρίσαμε σπίτι, απ' όλη αυτή την υπερπροσπάθεια, οι δυνάμεις της την εγκατέλειψαν. Ξάπλωσε στο κρεβάτι κι έκλεισε τα μάτια. Το χρώμα της είχε χαθεί. Πόναγε κι ανακατευόταν. Σκεφτόταν ότι πριν λίγο είχε κοινωνήσει και δεν ήθελε να καταλήξει να κάνει εμετό. Της χάιδευα το μέτωπο και της έλεγα ότι είναι λάθος να σκέφτεται μ΄αυτό τον τρόπο. -Η μαμά είναι άρρωστη κι είμαι βέβαιη ότι η ευλογία πρόλαβε και δόθηκε στην ψυχή και στο σώμα της. Τίποτα δεν θ' άλλαζε αν έκανε εμετό-. Τότε μπήκε η Ταμάρα στο δωμάτιο, κοίταξε έντρομη το λεκανάκι που κρατούσα στο χέρι μου κι όταν κατάλαβε για τι ακριβώς πρόκειται, είπε με αυστηρή φωνή : "Ντεν μπορεί! Ντεν μπορεί να κάνει τώρα εμέτο! Απαγκορεύεται!"(!) Ευτυχώς, ο δικός μου καλός Θεούλης αφού πρώτα συγκράτησε την οργή μου, μετά έβαλε κι ένα χεράκι στην όλη κατάσταση: η μαμά γλίτωσε τον εμετό, γρήγορα ξαναβρήκε το χρώμα της κι όλα πήραν τη σειρά τους...
Ευχαριστώ Κύριε!
Συνεχίζεται...
